Srcoder

Boris Vian (10. ožujka 1920. - 23. lipnja 1959) od dvanaeste se godine morao boriti sa zdravstvenim problemima koji će ga koštati života u trideset i devetoj godini. Usprkos kratkom životu opterećenom krhkim zdravljem, Boris Vian uspio je postati inženjer, pisac, glazbenik, prevoditelj, pjevač i, sve do naših dana, simbol neukrotive slobode duha. Autor brojnih romana, prvi je uspjeh doživio pod pseudonimom Vernon Sullivan. Pod tim je imenom Vian napisao četiri romana: J'irai cracher sur vos tombes (Pljuvat ću po vašim grobovima), Les morts ont tous la même peau (Svi mrtvi su iste boje), Et on tuera tous les affreux i Elles se rendent pas compte, pretvarajući se da je “s američkog engleskog” preveo prethodno nepoznatog hard-boiled autora. Usprkos uspjehu kod publike, “Sullivanovi” romani otrpjeli su brojne napade moralista, a 1950. godine Vian je čak i osuđen zbog narušavanja javnog morala za prva dva naslova iz serije. Ali tek će romani potpisani Vianovim postati popularni: remek-djela L'Écume des jours (Pjena dana), L'automne à Pékin (Jesen u Pekingu), L'Herbe rouge (Crvena trava), L'Arrache-coeur(Srcoder), kao i priče skupljene u zbirkama Les fourmis (Mravci) te zbirka pjesama Je voudrais pas crever. Vianovo djelo puno je zaigranog nadrealizma, humanizma i onirizma koji svoga autora čine jednim od najvažnijih pojava francuske i svjetske književnosti 20. stoljeća.